تیشتریه سیمای دیگری است که با یکی از نمود های طبیعی یعنی باران پیوند دارد و برخلاف وایو در شخصیت وی دوگانگی وجود ندارد.تیشتر نیروی نیکو کاری است که با اپوشه ابلیس خشکسالی و تباه سازنده زندگی می ستیزد.تیشتر خاستگاه آبها و باران وباروری است.چهارمین ماه سال به تیشتر اختصاص دارد.میگویند تیشتر در دهه اول این ماه به شکل نوجوانی پانزده ساله - که پانزده ساله گی در اندیشه ی ایرانیان سن ارمانی است و در دهه دوم به شکل گاو نر ودر دهه سوم به شکل اسبی درمی آید.در روایتی تیشتر در آغاز آفرینش بین اشکال در آمد و باران را آفرید.بارانی که هر قطره ان به اندازه تشتی بودو اب به بلندای انسان زمین را فرا گرفت و خدای باد آب ها را به کرانه های زمین راند و بدین ترتیب اولین دریا پدید آمد.در سرودی که به تیشتر اختصاص دارد سخن از نبرد میان این خدا و دیو خشک سالی است.بدین روایت تیشتر به هیات اسب زیبا و سفید با زینهای طلایی به دریا فرو می رود و در آنجا با اپوشه که به شکل اسبی سیاه رو در رو و سه شبانه روز می جنگد.اما اپوش نیرومندتر است و تیشتر به اورمزد می نالد که ناتوانی من از آن است که مردمان مرا شایسته نیایش نکرده و قربانی نداده اند. پس اورمزد خود برای تیشتر قربانی میدهد و نیروی ده اسب و ده گاو،ده کوه و ده رود در تیشتر دمیده می شود و بار دیگر با اپوش می جنگد.این بارتیشتر قدرت یافته از قربانیها پیروز میشود و آب به مزارع و چراگاه ها جاری میشود و باران هستی بخش در هفت اقلیم زمین باریدن می گیرد.